کاش همه اتفاقای دنيا باب دل آدم بود

تو میتونستی کسی باشی که کنار من میخنده.میتونستی کسی باشی که درکنارش یکی یکی پله های ترقی رو میریم بالا‌. میتونستی گرما باشی تو سرمای زندگی. میتونستی بارون باشی رو آتیش دلم. میتونستی شیرینی باشی رو تلخی تقدیر. میتونستی رویا باشی وسط کابوسای شبانه. میتونستی حامی باشی میون گرگای دوروبر. میتونستی مسکن باشی وسط این همه درد بی درمون‌. تو میتونستی درمان باشی‌. ولی شدی یه بیماری لاعلاج که هرجا میرم میگن: "شرمنده کاری از دست ما برنمیاد‌." کاش همه اتفاقای دنيا باب دل آدم بود...